Hoi lieve mensen, een heel ander verhaal, maar wel iets dat een rol speelt in mijn dagelijks leven. Als kind had ik een slecht evenwicht, en dus viel ik vaak (zodat ik nu geen enkele moeite heb met vallen). Enfin, twee keer op een stenen trap recht op mijn  snuit gegaan, en daarmee waren twee voortanden gehalveerd, tot een omgekeerde V-vorm. Op die voortanden heb ik jackets gekregen met een jaar of 20. Die zouden het houden tot mij n dertigste; maar ze hielden het tot na mijn 80ste. Maar toen was het ook echt op, geen ondersteunend bot meer etc. Dus, er moest iets nieuws komen. Eerst een klein plaatje met twee voortanden, tot de boel genezen was.Jee, maar wat een ramp, dat plaatje! Het schoot me geregeld dwars in de mond tijdens het eten, en dat tijdens een net diner! Opeens staakt mijn gesprek en ik met de hand voor de mond rennend naar de toiletruimte!Tja, plus dat ik het ding na het eten vergat er weer in te doen, zodat ik geregeld met een ouwe bessen bekkie aan de deur kwam! Ik ben zelfs echt een keer zo naar het koor geweest!Het rare was, ik vond dat zelf wel idioot en geestig, maar andere mensen echt niet!Nog iets geks: weet je dat zoiets een naam heeft: passion-gap heet het. Ik dacht eerst fashion gap, maar het is echt passion-gap. Het stamt van zuid Afrika. De maffiabazen slaan daar de voortanden uit de ‘bek’ van hun vrouwen, omdat ze dan lekkerder kunnen pijpen.  Ahum! Enfin, het moment kwam daar dat ik moest beslissen over een structurele oplossing. Implantaten niet, want dan moest ik dat plaatje nog anderhalf jaar langer houden, omdat het bot eerst moest aangroeien. Dus wat dan?Mijn tandartsin heeft twee lang en twee breed over de opties aan mijn dove oor zitten mompelen, terwijl ik half in coma tijdens de behandeling aan haar zij lag. En dus ging ik zelf op stap voor de mogelijkheden. Daar is ze enorm pissig om geworden (ik nam haar niet serieus). Klopt, toe nou, het was echt te belangrijk voor mij! En dus ben ik uiteindelijk toch maar van tandarts verhuisd, iemand die zó kwaad op je is, en die dan …, dat leek me niet verstandig.En zo ben ik terecht gekomen bij iemand van een groepspraktijk in de buurt, een man die ook met psychiatrische patienten had gewerkt.Nou, dat was een belevenis. Ik voel prompt de lachkriebels weer in mijn buik nu ik aan hem denk. Hij legde me zo plat en laag in de stoel, om goed in mijn mond te kunnen kijken, dat ie met zijn gulp recht boven mijn neus zat! Niet dat het wat uitmaakte, de man was schoon, ook kwa energie, het werkte enorm op mijn gevoel voor humor. En hij was gek en dwars en geestig in zijn gesprek met zijn assistente., ook leuk. En bij hem was coma niet nodig, ik kon er gewoon bij blijven. En zorgvuldig (en drastisch, maar lángzaam!!!) dat ie was!! Enfin, verhálen. Geweldig. Wat een lachwekkende dingen!Maar, waar het om gaat, ik blijk op de basis aan de binnenkant van mijn hoektanden te bijten, en dat maakt dat mijn tanden bewegen, aan de voorkant, ook elk afzonderlijk. En daardoor kunnen er allerlei dingen niet. Dan moet er een heel groot frame in mijn mond komen, en ik niet opnieuw iets raars in mijn mond! dus, hoe dan wel??Enfin, de man is een ongewoon mens, die denkt out of the box, en hij had een oplossing.Hij heeft gewoon twee voortanden aan de tanden ernaast geplakt. Er is bepaald spul waar je tanden mee maakt, en dat heeft ie al boetserend vastgezet aan de twee tanden naast de hoektanden, met een geultje er tussen, en los van mekaar. En dus kan alles bewegen zoals het wil bewegen.En ik heb twee totaal natuurlijke voortanden nu! Ik gedenk hem elke dag,  ik een normale mond met tanden, goddank!Tja, ik geen rare dingen in mijn mond hoor. Ik denk dan aan dat eerste vrijvriendje, die met die geweldige handjes (en nu met die James Bond auto!).Dat we (uit het zicht) in de schuur echt een half uur een keer hebben staan tongzoenen! Dus ik geen rare dingen in mijn mond, stel je voor! (Doen oudere mensen dat niet meer ofzo, met al hun rare gebitten?)Lach!groet voor jullie, FJ