Over focussen.
Mensen plegen nogal eens te vragen wat het focussen onderscheidt van andere therapierichtingen. Naar een antwoord daarop heb ik lang moeten zoeken, maar uiteindelijk heb ik een antwoord gevonden waar ik tevreden mee ben.
Het is een antwoord dat samenhangt met de vraag van vele jaren naar wat focussen nou eigenlijk is.
Focussen als proces is zeer aangenaam en fascinerend, en het proces is altijd verrassend. Dat is wat iedereen erover zegt. Net als dat iedereen altijd met het verhaal komt hoe wonderlijk vanzelf het probleem zich oplost in de buitenwereld als eenmaal de blokkade weg is.
Hoe kan dat? wat is dat fascinerende, en wat maakt dat alles dan ‘zomaar’ verandert? Waar zit hem dat in?

Met de stappen van de handleiding leer je heel precies de stappen aan die leiden tot verandering. Het is waar dat je dat op die manier alleen met het focussen zo leert; maar uit zichzelf vindt men die stappen ook wel uit. Dat is ook logisch, de stappen van het focussen zijn immers de fasen van het menselijke veranderingsproces. Op zich zit daar dus niet het verschil in. Dus wat maakt het focussen dan zo fascinerend en werkzaam, dat op zo’n ongewone manier?
Maar ook hiervoor geldt trouwens dat ook ‘in het wild’ mensen tegenwoordig dit soort vreemdsoortige ‘toevallige’ veranderingen beleven. Daar heeft het focussen niet het alleenrecht op. Dit gebeuren valt niet meer onder therapie volgens mij, maar onder groei, innerlijke groei.
Maar wat onderscheidt het dan wel van de andere therapie- en groeirichtingen?
Het beste antwoord daarop heeft een cliënt een keer gegeven: met het focussen leer je een ‘taal’ aan waarmee je rechtstreeks je innerlijk kunt bereiken.
Je leert namelijk te letten op wat je voelt in je lichaam en om daar met je aandacht bij te blijven. Doe je dat kalm en met voldoende aandacht en compassie, dan is dat de basis voor verandering. Het is de basis die elke groeirichting gebruikt tussen haakjes.
Wat het focussen eraan toevoegt: het woorden geven aan wat er gebeurt. Wat je voelt in je lijf is gewoonlijk zo vaag en onduidelijk dat het helpt om dat gevoel te benoemen.
Vandaar dat ze het een taal noemde. En volgens mij zit je bij het focussen in een diepere bewustzijnslaag dan bij de gewoner therapeutische interventies, doordat de stappen zo essentieel zijn. Dat samen maakt dat je een manier hebt om je innerlijk rechtstreeks te bereiken.
En waar dat toe leidt? Wat gebeurt er als hinderende gevoelens leefbaar zijn geworden, als de therapiefase voorbij is?
Wat ik zelf tegenkom dat is dat je bewuste en onbewuste steeds meer in lijn met elkaar komen. En daarmee ontwikkelt zich langzamerhand een gevoelslichaam dat ruim en transparant is en waarmee het veel makkelijker is om in vreugde en eenheid te blijven dan met je gewone ik.
Dat is hoe ik de aard en het effect van focussen zou omschrijven, en het verschil met andere therapeutische aanpakken, na zo’n 35 jaar ervaring.